How Kabbage processed $7 billion in Paycheck Protection Program loans with machine learning (VB Live)

มอร์ริสกล่าว: “โควิดทำให้ฉันต้องไป, ปัญหา-เทคนิคแรก ไอ้บ้า-ใกล้จะบรรลุไม่ได้. คะแนนของทุกคน, และความต้องการ, แตกต่าง. ในความเป็นจริง, ความต้องการจำนวนหนึ่งของพวกเขาขัดแย้งกัน, และฉันรู้ถูกต้องดีว่าฉัน อย่า รู้ถึงความท้าทายครึ่งหนึ่งที่พนักงานของฉันกำลังเผชิญอยู่”

ทันที, เธอกำลังรับมือกับความเป็นจริงของมนุษย์ที่เธอไม่สามารถระบุปัญหาได้, ไม่มีแนวคิดใดๆ ที่จะได้รับคำตอบทางวิทยาศาสตร์. เธอรู้สึกว่า "เข่าปิด"

มอร์ริสเชื่อว่าทุกคนมีสิ่งที่เธอเรียกว่า “เส้นโค้งการยอมรับโควิด” อย่างไรก็ตามเส้นโค้งของพนักงานแต่ละคนมักจะไม่เหมือนกัน.

“ตัวเลือกที่เป็นไปได้มากมายสำหรับพนักงานคนหนึ่งนั้น แท้จริงแล้วเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับคนอื่นๆ,“เธอพูด. “ลองนึกถึงพนักงานของคุณว่าเป็นลำดับคลื่นที่ทับซ้อนกัน, แต่ละเส้นเป็นตัวแทนของบุคคลและเส้นโค้งของพวกเขา. คุณอาจพยายามตอบคำตอบเดียวผ่าน 'เส้น',’ อย่างไรก็ตาม มันจะพลาดคะแนนมากมายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้, เข้าถึงผู้คนช้าเกินไป, เร็วเกินไปหรือมีปัจจัยหนึ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาด้วยซ้ำ”

บางคนอาจจินตนาการว่าหนึ่งในความล้มเหลวของการบริหารงานด้านเทคโนโลยีคือการพยายามดูแลพนักงานทุกคนด้วยอาหารกลางวันฟรีมื้อใหญ่มื้อเดียว. ที่นั่น, ที่ต้องทำให้ทุกคนพอใจ.

ตอนนี้, มอร์ริสกล่าวถึงพนักงานของเธอ: “บางคนกำลังทดลองกลยุทธ์ต่างๆ เพื่อจัดการเรื่องงานและการเรียนหนังสือจากที่บ้าน, บางส่วนกำลังป้องกันไม่ให้เกิดความโดดเดี่ยว, บ้างก็ได้รับผลกระทบจากโควิดเป็นการส่วนตัว, คนอื่นกำลังเผชิญกับความวิตกกังวลหลายประเภท”

ฉันไตร่ตรองว่าเป็นสไตล์นี้เป็นประจำหรือไม่, อย่างไรก็ตามผู้นำก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก. พนักงานแต่ละคนต้องเผชิญกับปัจจัยทางอารมณ์และสติปัญญาส่วนบุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องโดยตรงกับงานเป็นประจำ. ตอนนี้, แม้ว่า, มันคือระยะห่างระหว่างร่างกายและความผูกพัน, การเฝ้าดูหน้าจออย่างโดดเดี่ยวซึ่งเพิ่มความยากลำบาก — และศักยภาพของฝ่ายบริหารในการคาดการณ์และเข้าใจสิ่งเหล่านั้น.

“คนของเราสองสามคนต้องการหรือตกแต่ง,” มอร์ริสอธิบาย. “บางคนจำเป็นต้องมีหู. บางอย่างก็ต้องหยุดพัก. บางคนต้องการการประชุมเพิ่มเติม; บางอย่างน้อยกว่ามาก. บางคนก็อยากคุยเรื่องโควิด; บางคนทำไม่ได้. พวกเขาทั้งหมดต้องการคะแนนมากมายที่เรายังไม่ได้รับในปัจจุบัน”

อย่างน้อยเธอก็ซื่อสัตย์พอที่จะยอมรับสิ่งนั้น.

อย่างไรก็ตาม หัวหน้าที่ยอดเยี่ยมตระหนักดีว่าเมื่อพนักงานกำลังดิ้นรน น่าจะเป็นเวลาที่บริษัทต้องช่วยเหลือมากที่สุดภายใต้ศักยภาพเชิงกลยุทธ์ที่ลึกที่สุด.

ปกติทั้งนั้นเลย, บริษัทเทคโนโลยีดำรงอยู่เพื่อสร้างวิธีการที่จะล่อลวงผู้มีโอกาสเป็นลูกค้าและพนักงานให้เข้าร่วมในระบบเหล่านี้ โดยอุดมคติแล้วจะไม่มีวันสิ้นสุด.

ตอนนี้, อย่างไรก็ตาม, วิธีใคร่ครวญเพียงแต่ไม่เป็นประโยชน์.

“มันเป็นวินาทีที่มันไม่เกี่ยวกับระบบเลยแม้แต่น้อย,” มอร์ริสกล่าว, “ถึงกระนั้นก็มีองค์ประกอบเพียงครึ่งเดียว. คนของเรา”

คงไม่ใช่สไตล์นี้เป็นประจำ?

นอกจากนี้: ทั่วไปต่อไป: ทำไมการไปทำงานอีกครั้งก็ไม่ได้ไปทำงาน

คงไม่นี้., ในความเป็นจริง, อธิบายหนึ่งในปัจจัยที่สำคัญที่สุดของการค้าเทคโนโลยี? ผู้คน — พนักงานและกลุ่มเป้าหมายทุกคน — ได้รับการพิจารณาว่าเป็นเพียงอุปกรณ์บนกระดานหมากรุกที่ถูกจัดการตามพฤติกรรมบางอย่าง? ในขณะที่ผู้นำเรียกร้องให้มีข้อเสียแต่ละข้อควบคู่กับวิธีที่ดีที่สุดวิธีหนึ่งเพื่อให้ได้คำตอบที่รวดเร็ว, อันที่อาจถูกแฮ็กได้ภายในเช้าวันพรุ่งนี้.

ความไร้เหตุผลของมนุษยชาติเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วพอๆ กับความรำคาญที่ทำให้เกิดความสับสน.

ตอนนี้, ดังที่มอร์ริสอธิบายไว้, “ตอนนี้เราต้องก้าวออกจากกรอบความคิดในการแสวงหาคำตอบ. ในสถานที่ของมัน, ตอนนี้เราต้องปรับตัวตามหลังคนของเรา, การเลือกสายและผูกปมในที่ที่เราสามารถทำได้”

มอร์ริสบอกว่าเธอกำลังมองหาชัยชนะจากบุคคลใดบุคคลหนึ่งโดยเฉพาะ. เธอตระหนักดีว่าสิ่งนี้ไม่สามารถปรับขนาดได้. “ถึงกระนั้นก็ถูกต้องแล้ว, มันเป็นปัญหาที่ดีที่สุดปัญหาหนึ่งที่เราสามารถทำได้เพื่อคนของเรา”

การบริหารงานที่ดีต้องใช้ความอ่อนน้อมถ่อมตนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น. นั่นเป็นปัจจัยหนึ่งที่คุณมักจะไม่เห็นจากซีอีโอด้านเทคโนโลยี.

จะเข้มแข็งแค่ไหนหากการหยุดชะงักของไวรัสทำให้พวกเขาเปลี่ยนวิธีที่ดีที่สุดวิธีหนึ่งในการเป็นเจ้านาย. และ, ที่สำคัญที่สุดคือ, ผู้นำทางของมนุษย์.